Oskar i Pani Róża

Oskar i Pani Róża Éric-Emmanuel Schmitt

Éric-Emmanuel Schmitt ur. 28 marca 1960 w Sainte-Foy-lès-Lyon Francuski dramaturg, eseista i powieściopisarz, z wykształcenia filozof. Swoją pierwszą powieść napisał w wieku 11 lat. Zdobył najbardziej prestiżowy z francuskich certyfikatów nauczycielskich oraz doktorat z filozofii. Na świecie jest znany głównie jako twórca teatralny. W ciągu zaledwie dekady stał się jednym z najpoczytniejszych francuskojęzycznych autorów na świecie. Jego książki tłumaczone są na 35 Jego książki tłumaczone są na 35 języków, a sztuki wystawiane w ponad czterdziestu krajach. Książki Schmitta w większości bazują na sztukach teatralnych o tych samych tytułach.

Najpopularniejsza powieść Erica-Emmanuela Schmitta, wydana w 2002 roku. Opowiada historię chłopca chorego na białaczkę, który przeżywa każdy dzień, który mu pozostał, jakby to było dziesięć lat. Książka jest napisana w formie listów Oskara do Boga. Na jej podstawie w 2009 powstał film, wyreżyserowany przez autora. Istnieje również spektakl Teatru telewizji "Oskar" wyreżyserowany przez Marka Piwowskiego.

"Oskar i pani Róża" to historia dziesięcioletniego chłopca ciężko chorego na raka. Jest w szpitalu po nieudanym przeszczepie szpiku. Nie czuje już nadziei, nie wierzy w żadne bajki ani Mikołaja. Wydaje mu się, że nikt się nie cieszy na jego widok, każdy go żałuje, lecz nikt nie jet w stanie mu powiedzieć jaki jest jego stan naprawdę. Na jego drodze pojawia się pani Róża, wolontariuszka. Chłopiec zaprzyjaźnia się z nią, bo ta kobieta potrafi rozwiązać każdy problem i nie jest taka jak wszyscy, kipi radością na jego widok i rozmawia z nim jak gdyby nigdy nic. Życie Oskara przy nowej przyjaciółce staje się zupełnie inne.

Oskar zaczyna pisać listy do Boga

Podsłuchana rozmowa rodziców z doktorem

Początek zabawy w 10 lat w jeden dzień

Oskar wyznaje uczucia Peggy Blue

Operacja dziewczynki

Chłopiec całuje Sandrine

Ślub i noc z Peggy Blue

Kłótnia i pogodzenie się Oskara z Peggy

Ucieczka ze szpitala

Święta u cioci Róży

Powrót do szpitala

Ślub i noc z Peggy Blue

Plan wydarzeń

Odwiedziny Boga u Oskara

Pierwszy list cioci Róży

Śmierć chłopca

Oskar

Ma 10 lat, ale wygląda na 7. Ze względu na dużą głowę, którą podkreśla brak włosów, w szpitalu ma przezwisko Jajogłowy. Uważa, że wygląda jak Marsjanin. Odkąd zachorował na białaczkę mieszka w szpitalu. Lubi to miejsce, uważa je za sympatyczne. Przeszedł chemioterapię i przeszczep szpiku, jednak nie pomogły mu one wyzdrowieć. Ma świadomość tego, że umiera i denerwuje go, że nikt nie rozmawia z nim o tym otwarcie. Jest nad wiek dojrzały. Zastanawia się nad sensem życia, cierpienia, choroby. Zaczynając pisać listy do Boga nie wierzy w Jego istnienie. Dzięki zabawie wymyślonej przez Różę przeżywa całe swoje życie w 12 dni.

Pani Róża

Jest najstarszą wolontariuszką w szpitalu. Ma zmarszczki, Pachnie pudrem i mydłem. Oskar jako jedyne dziecko w szpitalu mówi do niej „ciociu”. Może przychodzić do szpitala 2 razy w tygodniu, jednak od ostatec znej diagnozy chłopca jest z nim codziennie. Mówi chłopcu, że była kiedyś zapaśniczką – Dusicielką z Langwedocji. Jako jedyna nie traktuje chłopca inaczej ze względu na śmierć, która go czeka i rozmawia z nim na trudne tematy jak cierpienie, wiara, czy właśnie śmierć. Bardzo koc ha chłopca. To ona namówiła Oskara do pisania listów do Boga.

Pani Róża

Rodzice Oskara

Mieszkają bardzo daleko od szpitala, dlatego mogą odwiedzać syna tylko w niedziele. Odkąd jest chory nie potrafią z nim rozmawiać, zamiast tego przywożą mu prezenty – nie radzą sobie z chorobą Oskara, nie potrafią pogodzić się ze strata, która ich czeka i rozmawiać z dzieckiem o śmierci. Są zazdrośni o relację syna z Różą ale dzięki niej godzą się z chłopcem i mieszkają u wolontariuszki przez ostatnie dni życia Oskara.

Doktor Dusseldorf

Charakterystyczną cechą jego wyglądu są krzaczaste brwi, które czesze. Od nieudanego przeszczepu Oskara zmienia się jego stosunek do pacjenta – nie potrafi już z nim żartować, smutnieje ile razy na niego patrzy. Zmienia nastawienie, kiedy chłopiec mówi mu, że powinien umieć przyjmować porażki.

Peggy Blue

Mieszka w przedostatniej sali na końcu korytarza. Jej skóra wygląda na niebieską – Oskar uważa, że dzięki temu dziewczynka wygląda jak wróżka. Dzieje się to przez chorobę – jej krew nie dopływa do płuc. Oskar myśli, że krzyczy w nocy, bo nękają ją duchy. Jest mała i bardzo chuda. Zostaje żoną Oskara. Po udanej operacji, która zmienia kolor jej skóry, opuszcza szpital.

Einstein

Sandrine

Jest w szpitalu przez wodogłowie - choroba sprawia, że ma dwa razy większą głowę niż inne dzieci.

Również ma białaczke, lecz u niej leczenie przynosi efekty. Mówią na nią Chinka, bo wygląda tak przez peruką z czarnych, prostych włosów.

Pop Corn

Bekon

Mimo że jest w szpitalu, żeby schudnąć, dzieci oddają mu swoje słodycze. Ma 10 lat, waży 98 kg i ma 110 cm wzrostu. Jest zakochany w Peggy Blue i chce się bić o nią z Oskarem.

Ma na imię Yves. Trafił do szpitala z mocnymi poparzeniami. W nocy krzyczy z bólu. Czeka go jeszcze sześć operacji.

wartość życia

przyjaźń

stosunek człowieka do Boga

Problematyka

stosunki między rodzicami a dziećmi

śmierć dziecka

potrzeba radości

przemijanie

postawy wobec cierpienia

cierpienie towarzyszące umieraniu

znaczenie wyobraźni

Zabawa, inspirowana legendą, polegała na tym, aby żyć pełnią życia. Wykorzystać każdą minutę, nie marnować czasu. Ciocia Róża zaproponowała, aby Oskar każdego dnia przeżywał 10 lat. W ten sposób doświadczy wszystkiego, co w życiu najważniejsze.

10 lat w ciągu jednego dnia

Pomysł bardzo spodobał się Oskarowi. Dzięki temu mógł się skupić na życiu. Nie myśleć o swojej chorobie, cierpieniu.

Podziel się z nim [z Bogiem] swoimi myślami. Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić. Staniesz się składem starych śmierdzących myśli, jeśli ich nie wypowiesz

Bóg jest kimś tajemniczym, chłopiec zastanawia się, czy w ogóle istnieje. Oskar traktuje Boga bardzo bezpośrednio, rozmawia z nim językiem potocznym, bez lęku, zawstydzenia. Bóg jest dla niego kimś, kto wszystko wie, wszystko umie, potrafi zrobić.

Z każdym kolejnym listem Bóg staje się dla Oskara kimś bliższym i mały chłopiec coraz bardziej się przed nim otwiera. Rodzi się między nimi niezwykła więź. Odchodzenie potrzebuje rytuału i umiejętności oswajania lęku; zlaicyzowana cywilizacja, w której tak wielu ludzi utraciło wiarę w Boga i istnienie pozagrobowe w jakiejkolwiek postaci, jest wobec niego bezradna.

Nie umiemy i nie chcemy rozmawiać o śmierci, zwłaszcza z tymi, którzy stanęli w jej obliczu. Bywa, że nie potrafią tego lekarze, ani targana emocjami rodzina, zwłaszcza gdy śmiertelnie chore jest dziecko. Prowadzone są rozmowy zastępcze: o pogodzie, świtach, planach. Każdy człowiek ma swój własny czas odchodzenia, a bolesne doświadczenia powinny uczyć nas doceniać każdą chwilę i każdy kolejny dzień, tak jakby był naszym ostatnim. Oskar i pani Róża jest pretekstem do podjęcia tej tak ważnej rozmowy zarówno z młodzieżą, jak i dorosłymi. Dotyka spraw najtrudniejszych i tematów na co dzień omijanych.

WYJASNIENIA CIOCI RÓŻY

• boją sie choroby, nie ciebie
• kochają cie
• mają wyrzuły sumienia zazdroszcza nam naszych relacji
• chcieliby nazwiazać z Toba lepszy kontakt

MYŚLI I UCZUCIA OSKARA

• boją się mnie
• przerażam ich
• jestem potworem jestem brzydki
• mogą kochać tylko zdrowego Oskara

Wywiad z autorem z dnia 7 listopada 2011 r. A w wywiadzie m.in.:

• Dlaczego autor był przekonany, że nikt nie będzie chciał czytać jego książki?
• Kto zainspirował Schmitta do stworzenia postaci cioci Róży?
• Którego z bohaterów pisarz szczególnie podziwia?
• Co łączy tę książkę z osobistymi doświadczeniami Schmitta z dzieciństwa?

Dziękuje za uwagę

kornelia wojciechowska 7a