Dziadujemy

CYKL LEKCJI O DZIADACH cz. II

Dziady cz. II - dramat romantyczny.

Cele:- znam cechy dramatu; - znam treść lektury

There are more things in Haeven and Earth, There are dreamt of in your pfilosophy. W. Shakespeare

Cechy dramatu romantycznego

* złamana jedność czasu, miejsca i akcji * obecność chóru * otwarta kompozycja *fantastyka *ludowość *nastrój tajemnicy, grozy *bohater romantyczny (samotnik, buntownik) *walka dobra ze złem

Pod względem gatunkowym jest to dramat romantyczny. Jest to utwór synkretyczny, w którym obok partii typowych dla dramatu, można wskazać fragmenty liryczne (monolog Zosi) i epickie (opowieści Kruka i Sowy). Utwór ten posiada również czytelne związki z dramatem antycznym (zasada trójjedności): - jedność miejsca (przycmentarna kaplica), - jedność czasu (przeddzień Zaduszek), - jedność akcji (obrzędy Dziadów).

CZas i miejsce akcji

Akcja II cz. Dziadów rozgrywa się w przeddzień Zaduszek w cmentarnej kaplicy. Dokładny czas akcji nie jest określony, nie wiemy który to rok. Przybyłym na uroczystość wieśniakom towarzyszy mroczna, posępna sceneria. Jest noc, okna kaplicy zostały zakryte czarnym całunem, nie pali się nawet świeca. Na scenę wkraczają postacie z romantycznego świata grozy: duchy, widma, upiory. Pojawiają się na krótko, odsłaniają zebranym strzępki swojej historii, po czym znikają, pozostawiając uczestnikom widowiska nauki moralne.

Tytuł dramatu pochodzi od nazwy uroczystości zwanej Dziadami, obchodzonej w Dzień Zaduszny przez ludność Wielkiego Księstwa Litewskiego. Obrzęd ten, sięgający swymi korzeniami czasów pogańskich, nazywał się inaczej „ucztą kozła”. Było to prawdziwe misterium, któremu przewodniczył tak zwany „koźlarz” (albo „huslar”, „guślarz”), ktoś w rodzaju odprawiającego całą ceremonię kapłana i poety w jednej osobie. W czasie „uczty kozła” wywoływano dusze nieboszczyków, karmiono je i pojono, przynosząc im tym samym, jak powszechnie wierzono, ulgę oraz wysłuchiwano ich porad, nauk, ostrzeżeń.

Są dziwy w niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom.Zaczerpnięte z Hamleta Williama Szekspira. Wypowiada je Hamlet w akcie I, w scenie 5., bezpośrednio po ujawnieniu się ducha swego ojca. Gdy duch ojca znika, Hamlet chce opowiedzieć o tym niezwykłym spotkaniu i tajemnicy zdradzonej mu przez ojca swoim przyjaciołom – Horacemu i Marcellusowi. W trakcie rozmowy duch kilkakrotnie ujawnia swoją obecność w świecie żywych (krzyczy i zaklina przyjaciół syna), czym zadziwia Horacego i Marcellusa. Do nich właśnie zwraca się Hamlet słowami, które Mickiewicz wybrał jako motto II części Dziadów.

DUCHY LEKKIE

DUCH CIĘŻKI

DUCH POŚREDNI

Irracjonalizm (łac. irrationalis – nierozumny) to przekonanie, że rzeczywistości nie da się w pełni poznać za pomocą rozumu, intelektu. Najwyższą wartość w zgłębianiu natury świata przypisuje on pozarozumowym drogom poznania, na przykład intuicji, wierze.

Funkcja romantycznego świata grozy Pierwsza część spektaklu została zakończona. Trudno oprzeć się wrażeniu, że cały ten romantyczny świat grozy zmierza w kierunku moralistyki, próbuje zdefiniować istotę człowieczeństwa. Bo cóż to znaczy być człowiekiem według ludowych wyobrażeń? Formuła człowieczeństwa okazuje się bardzo prosta. Być człowiekiem – znaczy doznać pełnej gamy uczuć: miłości, rozkoszy, bólu, rozpaczy, udręki, współczucia. To one wypełniają przestrzeń ludzkiego doświadczenia, skazując człowieka na życie niełatwe, być może, ale za to pełne, mocne, głębokie. Oprócz ładunku moralistycznego II część Dziadów zawiera niezwykle istotną prawdę. Uświadamia, że wszystko, co dzieje się na ziemi, jest dla człowieka i na jego miarę. To przesłanie wydaje się szczególnie głębokie i wartościowe. Uświadamia człowiekowi jego przypisanie do miłości i udręki, rozkoszy i cierpienia, przyjemności i bólu…

ĆWICZENIA

GALLERY

DZIĘKUJĘ!

byKK