"Quo vadis"- bohaterowie.

temat:

Bohaterowie "Quo vadis".

"Quo vadis" jest pierwszą poznaną przez Was lektrą, w której oprócz jednostkowych bohaterów występuje także bohater zbiorowy.

zapamiętaj

bohater zbiorowy

grupa, grupy postaci obecnych w utworze, a reprezentujących pokolenie, środowisko lub luźno związanych ze sobą jakąś ideąbohaterów świata przedstawionego dzieła.

W "Quo vadis" mamy właściwie dwóch bohaterów zbiorowych. Jednym z nich jest społeczność chrześcijan, drugim zaś- pogan.

Ponadto w lekturze znajdziemy wiele drobiazgowo "odmalowanych" portretów. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują: Neron, Petrioniusz, Chilon oraz Marek Winicjusz.

W "Quo vadis" mamy do czynienia z postaciami: pierwszoplanowymi:........

drugoplanowymi:.......

trzecioplanowymi:.......

Zacznijmy od Marka Winicjusza. Jest to młody patrycjusz, żołnierz, przyjaciel Petroniusza. Reprezentuje ideał męskiej urody: wysoki, harmonijnie zbudowany, muskularny.

Przed przyjęciem chrztu Marek jest wesoły , towarzyski, chętnie bierze udział w zabawach w pałacu Nerona, lubi kobiety, ale nie ceni miłosci, dopóki nie spotyka Ligii. Zresztą początkowo nie kocha jej, ale pożąda. Jest porywczy, skory do gniewu, niecierpliwy. Przyzwyczajony do tego, że każda jego zachcianka zostaje natychmiast spełniona, nie może zrozumieć, dlaczego Ligia mu się opiera. Uważa, że wszystko, nawet miłość, można kupić. Jest bardzo pewny siebie, uważa się za niezwyciężonego.

Po przyjęciu religii chrześcijańskiej usposobienie Winicjusza ulega zmianie: staje się opanowany, spokojny, cierpliwy, skłonny do refleksji, myśli o Ligii jak o ukochanej kobiecie, nie jako o obiekcie pożądania. Zmienia się jego światopogląd- zaczyna inaczej myśleć o śmierci, ceni teraz wartości takie jak" prawość, dobroć, miłosierdzie, pokora. Zapamiętaj: bohater, który w trakcie przebiegu akcji przechodzi przemianę wewnętrzną, to bohater dynamiczny.

Petroniusz

DATA

Petroniusz to patrycjusz, nazywany "arbiter elegantiarum" ("arbiter elegancji", czyli wyrocznia w sprawach mody i dobrego smaku), ma nieskazitelne maniery, jest doradcą samego Nerona w sprawach gustu. Jego zdanie liczy się także w sprawach sztuki, zwłaszcza poezji i aktorstwa.

Petroniusz z dystansem i ironią taktuje otoczenie. Właściwie ocenia dzieła Nerona, ale potrafi to ukryć. Schlebia cezarowi, ale w umiejętny sposób- dzięki temu panuje nad jego szaleństwem i czasem udaje mu się złagodzić wybuchy Nerona. Nikomu się nie podporządkowuje. Jest bardzo bogaty, stać go na o ojętnośi stoicki spokój wobec ludzi i problemów. Interesuje się sztuką, uwielbia piękno. Ceni wygody i luksus. Nie znosi widoku krwi. Otacza się zbytkiem i pięknymi przedmiotami, ma czterystu niewolników, o których mówi "piękne ciała". Jest bardzo inteligentny. Zdaje sobie sprawę, że jest świadkiem upadku potęgi Rzymu. Wie, że jego świat odchodzi w przeszłość. Kiedy uświadamia sobie, że popadł w niełaskę cezara, woli umrzeć na własnych warunkach niż czekać na egzekucję.

Ligia Kalina Ligia to córka króla Ligów, rzymska zakładniczka, wychowana w domu Aulusa Plaucjusza i traktowana jak córka. Jest niezwykle piękna i zgrabna. Ma alabastroworóżaną cerę i długie kręcone blond włosy. Winicjusz, który widział wiele kobiet, jest nią oczarowany już przy pierwszym spotkaniu.

Ligia jest cicha, skromna, mądra, wesoła, wśród swojej rodziny i przyjaciół czuje się swobodnie, jednak wśród obcych jest nieśmiała i skrępowana. Winicjusz nie znał wcześniej takich kobiet. Ligia jest nieskazitelnie dobraą, uczuciową, szlachetną dziewczyną, usposobieniem piękna i niewinności. Jest chrześcijanką, spełnia wszystkie założenia swej religii: jest pokorna, uległa, posłuszna wobec nakazów spostołów, dobra wobec innych, umie przebaczaś nawet wrogom, czego Winicjusz nie może pojąć. Ligia głęboko wirzy i ufa Bogu. Winicjusz zaczyna ją w końcu traktować jak "nadziemską istotę". Potrafi być wzruszająco odważna, kiedy przed spodziewaną śmiercią żegna się z ukochanym. Myśli o nim, prosi, by nie porzucał religii chrześcijańskiej. Kocha go bezgranicznie. W najtrudniejszej chwili pożegnania mówi: "Jam żona twoja".

Neron, czyli Nero Claudius Caesar Ahenobarbus to postać historyczna Sienkiewicz opisuje wychowanka Seneki jako mężczyznę o wielkiej głowie osadzonej na grubym karku i ciemnych włosach uformowanych w cztery pukle . Nie nosił onbrody lecz najpewniej nie z powodu ofiarowania jej Jowiszowi, ale dlatego, iż była ona ruda (stąd często zwano go Miedzianobrodym). Z kolei twarz cesarza uwidaczniała jego najgorsze cechy: próżność, pijaństwo oraz skłonność do ulegania żądzom. Był także człowiekiem dość sporych rozmiarów, o czym świadczą jego podwójny podbródek, "tłusta ręka" oraz wielki brzuch, przy tym wszystkim miał bardzo chude nogi. Krępą szyję zasłaniał chustą, by ukrywać porastające ją rudawe włoski. Nosił głównie ametystową tunikę, jakiej zwykli śmiertelnicy nie mogli ubierać. Jego nieodłącznym atrybutem był wypolerowany szmaragd, przez kóry patrzył swoimi niepokojącymi niebieskimi oczyma (miał krótkowznoczność).

Wielką obsesją Nerona była sztuka. Ponad wszystko pragnął on zachwyca ludzi, cieszyć się ich poważaniem i uznaniem. Największą radość czerpał jednak nie tyle z obcowania ze sztuką, co z oklasków i owacji utwierdzających go w przekonaniu o swojej wyjątkowości. Neron nie był dobrym władcą. Cesarzem został dlatego, iż nie brzydził się niemoralnym postępowaniem (zamordował brata, matkę i swoją żonę Oktawię). Nie znosił krytyki, bez skrupułów eliminował tych, którzy odważyli się głosić negatywne opinie na jego temat. Otaczał się piewcami swojej wspaniałości, ludźmi często tak samo zdegenetowanymi jak on. Raczej unikał podejmowania ważnych decyzji, próbując "załagodzić" wszystko kolejnymi igrzyskami. Neron w powieści Henryka Sienkiewicza jest postacią jednoznacznie złą, karykaturalną, a nawet groteskową. Jawi się jako ucieleśnienie wszelkiego zepsucia panującego w ówczesnym świecie.

Chilon Chilonides był Grekiem. Jego przeszłość owiana była tajemnicą, lecz sam wygląd mężczyzny sugerował, iż najprawdopodobniej nie wiódł on zbyt uczciwego życia. Chilon był przygarbiony i wychudły, miał zapdnięty brzuch i wielką głowę. Żółtą skórę pokrywały pryszcze (szczególnie na nosie, co narrator traktuje jako prawdopodobny skutek zamiłowania do butelki), a jego chytre spojrzenie mogło budzić w ludziach niechęć. Nosił ciemną tunikę z koziej wełny i dziurawy płaszcz- przypominał nędzarza.

Oczywiście spotkała go za to okrutna kara- najpierw poddano go torturom (wyrwano mu język, łamano kości), a następnie ukrzyżowano w amfiteartze, pozostawiając na pastwę wygłodniałego niedźwiedzia. Zwierzę nie tknęło jednak ochrzczonego wcześniej przez św. Pawła mężczyzny. Chilon, umęczony, zmarł na krzyżu. Chilon Chilonides to kolejny- po Marku Winicjuszu- bohater dynamiczny, który przechodzi wewnętrzną przemianę. Z człowieka chytrego, mściwego, kłamliwego i najwyżej ceniącego dobra materialne stał się prawdziwym wyznawcą Chrystusa, gotowym zapłacić w imię nowej wiary najwyższą cenę.

Oczywiście pozostałe postaci także zasługują na uwagę, jest ich jednak zbyt wiele, aby zawrzeć wszystkie informacje w prezentacji. Warto jednak pokusić się choćby o kilkuwyrazową charakterystykę: Tygellin- zawistnik, pochlebca /Poppea- okrutna, próżna Pomponia Grecyna- dobra, łagodna Glaukos- wzorowy chrześcijanin kryspus- fanatyk religijny Eunice- zakochana bez pamięci w Petroniuszu Akte- jedyna, która szczerze kocha Nerona

kliknij w kropkę

kliknij w kropkę

kliknij w kropkę

Bohaterowie powieści.

Jak napisać charakterystykę?

koniec