MAKBET- ANALIZA DRAMATU

William Shakespeare

"Makbet"

Szekspir mocno inspirował się historią prawdziwego Makbeta, jednak trudno zaprzeczyć, że pewnymi faktami manipulował w taki sposób, by zwiększyć dramaturgię dzieła. Makbet faktycznie pochodził z możnowładczej szkockiej rodziny i był spokrewniony z władcami Szkocji. Angielski dramatopisarz w swojej tragedii pokazuje, że to właśnie kwestia podniesienia ręki na dobrego i sprawiedliwego króla Dunkana, motywowana żądzą władzy, stała się przyczyną upadku prawego rycerza Makbeta.

Obejrzyj adaptację dramatu Szekspira w reżyserii Andrzeja Wajdy

KLIKNIJ TUTAJ

Zbrodniarze Wajdy są prostymi ludźmi, pragnącymi jedynie, by wszystko się wreszcie skończyło. By w wojennym szaleństwie znaleźć chwilę spokoju. Jeśli nawet kosztem zabójstwa, to cóż... Zdobędą się na ten wysiłek. I na kolejny. I następny. Po latach brną przez zasłaną plastikowymi workami scenę, pędzeni straceńczym instynktem. Każdy ruch wydaje się ostatni. Po każdym słowie można spodziewać się śmiertelnej ciszy. Spektakl na podstawie przekładu Antoniego Libery ze scenografią Krystyny Zachwatowicz i muzyką Stanisława Radwana pozbawiony jest "aktualizacji", nowoczesnych gadżetów, odniesień do relacji z serwisów informacyjnych. Proste, schematyczne kostiumy. Mundury nieznanej armii. Pobojowisko pozostawione przez nieznanych żołnierzy. Czerń. Przenosząc obraz do Teatru Telewizji, reżyser nie musiał więc obawiać się rozminięcia z prawdą epoki. Skuszony możliwościami, jakie daje kamera, wprowadził jedynie kilka zmian technicznych.

Szekspir i nowatorstwo teatru elżbietańskiego

Czas i przestrzeń w dramacie

Za date powstania "Makbeta" przyjmuje się rok 1606. źródłem wiedzy o Szkocji i Anglii XI wieku były dla Szekspira Kroniki Anglii, Szkocji i Irlandii Raphaela Holisheda wydane w 1577 roku. Szekspir zapożyczył z nich opowieść o Makbecie, oraz motyw, który posłużył mu do przedstawienia zabójstwa Dunkana. Wykorzystał jedynie plan zdarzeń, który uzupełnił własnymi pomysłami i motywacją.

WIĘCEJ

XVII WIEK

V WIEK

XI WIEK

Stwórz trzyzdaniowe charakterystyki poniższych bohaterów dramatu Szekspira

Bohaterowie

LADY MAKBET

BANKO

DUNCAN

MACDUFF

MAKBET

Ponadczasowość dzieł Szekspira

Makbet pod lupą psychologów

Na początku utworu Makbet jawi się jako świetnie wyszkolony, odważny wódz szkocki. Jego męstwo, wielokrotnie podkreślane i sławione, zdobywa mu powszechne uznanie i szacunek. Podobnymi osiągnięciami może się poszczycić tylko Banko, przyjaciel Makbeta. Szlachetny, dzielny wódz jest osobą o nieposzlakowanej opinii i cieszy się życzliwością innych panów szkockich oraz samego króla, Dunkana. Również Makbet zachowuje się wobec władzy i ojczyzny jak przystało na prawego rycerza. Taki stan rzeczy utrzymuje się do momentu, kiedy czarownice przepowiadają mu przyszłość, o jakiej nawet nie mógł marzyć.

Demoniczna Lady M.

Lady Makbet jest kobietą o silnej osobowości i jednoznacznej charakterystyce. W zestawieniu z Makbetem wyróżnia się stanowczością, bezwzględnością, okrucieństwem, silną psychiką. Nie załamuje się z powodu rozterek moralnych czy wyrzutów sumienia. Wytrwale realizuje swoje marzenia o władzy u boku męża kierując jego postępowaniem przed i po pierwszym zabójstwie. Potem Makbet – dotąd słaby i wrażliwy – wymyka się spod jej wpływów. Załamanie Lady Makbet i desperacki gest samobójczy jest wynikiem odsunięcia jej przez męża, nie zaś przeżywania wątpliwości i wyrzutów z powodu zabijania.

Siostry Rządzące Losem – świat irracjonalny w utworze

Szczególną rolę pełnią w tragedii Szekspira postaci o innym, niż zwyczajni ludzi, sposobie istnienia. Są wśród nich trzy anonimowe wiedźmy i Hekate oraz Duch Banka. Czarownice wywodzą się z wierzeń ludowych o wpływie złych mocy na życie ludzi. Duch zamordowanego przychodzi, by przypominać zabójcy o strasznym czynie i jest rodzajem upostaciowania wyrzutów sumienia.

Wiedźmy jako element magiczny wprowadzają niejednoznaczność sytuacji; kwestionują kategorie piękna i prawdy; uruchamiają błędne koło zbrodni; paradoksalnie są głosem moralności – wytykają pychę ludzką i żądzę władzy jako główną przyczynę zła; wprowadzają elementy humoru kolokwialnym stylem wypowiedzi – „coś mnie nagle w palcu rwie, znak, że ktoś zły zbliża się”; prowadzą grę z bohaterem – zwodzą go

Dziękuję za uwagę!