Dla Królestwa niebieskiego Kl 6

Dla królestwa niebieskiegoKlasa 6

Każdy z nas ma swoje ubrania. Wśród nich - swoje ulubione. Mamy odzież codzienną, domową czy galową. Jedni na codzień noszą się na sportowo, inni wolą strój bardziej formalny.Często strój jest atrybutem wykonywanego zawodu. Tak jest w przypadku służb medycznych lub mundurowych. Każdy z daleka rozpozna strażaka, kominiarza czy żołnierza. Strój też wskaże nam osobę świecką lub zakonną.

Osoby, które swoje życie poświęciły na służbę Panu Bogu maja swoje specjalne stroje.

Kapłani - sutannę. Siostry i bracia zakonni - habity.

Istnieje duża różnorodność krojów i kolorów habitów zakonnych, każde zgromadzenie wyróżnia się pod tym względem od innych. Niezależnie od tego każdy strój zakonny oznacza, że osoba, która go nosi, poświęciła swoje życie Panu Bogu. Zrezygnowała z modnych ubrań oraz ozdób, aby podobać się przede wszystkim Panu Bogu, a nie ludziom. Osoby duchowne przypominają nam, że istnieje Ktoś, dla kogo warto poświęcić swoje życie.

Pan Bóg powołuje ludzi na różne sposoby. Jedni są powołani do małżeństwa, inni do kapłaństwa czy życia zakonnego, a jeszcze inni do życia w samotności. W każdym z tych powołań możemy służyć Panu Bogu. Osobę, która wybrała życie zakonne, nazywamy siostrą lub bratem, zakonnicą lub zakonnikiem. Mężczyznę, który przyjął święcenia kapłańskie, nazywamy księdzem, a jeśli dodatkowo jest zakonnikiem, wówczas nazywamy go ojcem.

Być powołanym do kapłaństwa lub życia zakonnego to usłyszeć zaproszenie Boga i odpowiedzieć na nie decyzją wstąpienia do seminarium lub do klasztoru. Kapłani, siostry zakonne i bracia zakonni z miłości do Pana Boga oddają Mu całkowicie swoje życie, by służyć innym. Zdarza się, że bliscy nie rozumieją tego wyboru. Głos powołania jest jednak tak mocny, że osoby wybrane przez Boga podejmują tę decyzję mimo niezrozumienia i sprzeciwu ze strony innych. Nie zawierają małżeństwa, lecz pozostają bezżenne lub niezamężne.

Kapłani, bracia i siostry zakonne pragną być kiedyś w królestwie Bożym, czyli w niebie. Tak bardzo ukochali Pana Boga, że chcą, aby razem z nimi byli tam wszyscy ludzie, których spotkają. Zrezygnowali z założenia rodziny, by móc cały swój czas, siły i umiejętności poświęcić Bogu. Osoby powołane do życia zakonnego wzbudzają żywe zainteresowanie. Trudno przejść obok nich obojętnie. Jednych fascynują, drugich niepokoją, jeszcze innych drażnią. Wyróżniają się nie tylko strojem czy sposobem życia, ale przede wszystkim poświęceniem się Chrystusowi. Są ambasadorami Boga w środowisku, w którym żyją.

Kapłaństwo

Sakrament kapłaństwa udzielany jest podczas Mszy Świętej. Każdy z kandydatów do kapłaństwa wzywany jest po imieniu. Przeczytamy słowa wypowiadane przez biskupa podczas udzielania tego sakramentu. W tekście użyte jest słowo „prezbiter”, oznacza ono kapłana, który przyjął święcenia.

Podczas święceń kapłańskich biskup modli się do Ducha Świętego, aby Jego moc spoczęła na kandydacie do święceń. Po tej modlitwie kandydat staje się już kapłanem. W tym momencie Duch Święty „wyciska na nim nieusuwalną pieczęć, która pozostanie z nim na zawsze”. Współpracując ze swoim biskupem, kapłan będzie głosił słowo Boże, sprawował sakramenty, a przede wszystkim celebrował Eucharystię. Przyszły kapłan obiecuje posłuszeństwo biskupowi i jego następcom.

Kapłan:

głosi słowo Boże,

udziela sakramentów,

celebruje Eucharystię.

Życie zakonne

Życie w zgromadzeniu zakonnym nazywamy życiem konsekrowanym. Polega ono na naśladowaniu Chrystusa przez życie według rad ewangelicznych: w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Osoby wstępujące do zakonu męskiego lub żeńskiego składają śluby wobec przedstawicieli Kościoła. Pierwsze śluby składane są zwykle na rok, a gdy ten okres minie, mogą być ponawiane. Po kilkakrotnym ponowieniu składa się śluby wieczyste, które obowiązują do końca życia.

Osoby konsekrowane składają śluby: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa .

O tym, czym zajmują się na co dzień siostry zakonne i bracia zakonni i jak wielkie jest ich dzieło, świadczą statystyki ich działalności.

Zakony męskie i żeńskie prowadzą wiele inicjatyw o charakterze modlitewnym, charytatywnym i społecznym, wynikających z ich powołania. Pochylają się nad osobami najsłabszymi w społeczeństwie. Pomagają chorym i niepełnosprawnym dzieciom, ludziom starszym i niedołężnym, bezdomnym i biednym. Mimo, że jest tak dużo zgromadzeń zakonnych o tak różnorodnych charyzmatach, to wszystkich braci i siostry łączy jedno – miłość do Jezusa.

Kapłani, siostry zakonne i bracia zakonni są dla nas wielkim darem. Podejmują trudne zadania, rezygnując z życia rodzinnego. Potrzebują naszej modlitwy, ponieważ ich posługa jest bardzo trudna. Zastanówcie się, czy was również Pan Bóg przygotowuje do takiego zadania.

Pamiętaj o nieustannej modlitwie w intencji powołań kapłańskich oraz do życia w ubóstwie, czystości i posłuszeństwie.

Modlitwa Jana Pawła II o powołania „Do Ciebie się zwracamy, Matko Kościoła. (…) Spraw, by liczni mężczyźni i kobiety potrafili dziś znów rozpoznawać zapraszający głos Twojego Syna: „Pójdźcie za Mną”. Spraw, by znaleźli odwagę potrzebną, aby opuścić swoje rodziny, zajęcia, ziemskie nadzieje i pójść za Chrystusem drogą przez Niego wyznaczoną. Wyciągnij swoją, matczyną rękę (…) nad zakonnikami i zakonnicami pomagającymi starszym, chorym, niepełnosprawnym, sierotom; nad zaangażowanymi w nauczanie, nad członkami instytutów świeckich, będących cichym zaczynem dobrych dzieł; nad tymi, którzy w klauzurze żyją wiarą i miłością, wypraszając zbawienie świata. Amen”.

Zadanie. W modlitwie wieczornej podzękuj Panu Bogu za znanych Ci kapłanów. Proś też Boga o nowe powołania kapłańskie i zakonne.